Ongehoord Noord, de jongerenvoorstelling. Je weet toch?

Locatie: Pand Noord, grote viewing zaal
Personen: Regisseur José en spelers: Malena, Safierra, Passie, Sinead, Mei en Charmaine.
Door: Marijn

"Er was eens een stukje Amsterdam waar veel kwaads over gesproken werd. En nog steeds, trouwens. Whatever!"

Wie de viewingzaal van Pand Noord binnenkomt weet niet wat hij ziet: de voorste rij pluche stoelen ligt vol met kledingstukken en in het gangpad staat een grote voorraad frisdrank, Sultana’s en koekjes. Op het podium liggen modetijdschriften, twee gouden hakschoenen en een bos nepbloemen.

Wat is hier gaande? De jongeren van Ongehoord Noord hebben de grote zaal van Pand Noord overgenomen: het podium is van hen. Onder leiding van José Klaasse maken zij een toneelstuk waarin ze laten zien hoe het nu echt is om in Amsterdam-Noord te wonen.




De teksten zijn door en voor jongeren geschreven: rechtdoorzee en in klare taal, want het is hoog tijd dat iemand de waarheid over Noord vertelt. Is het ’s avonds veilig op straat? Waar ontmoet je je vrienden als je te oud bent voor het pierenbadje? En wat moet je doen als je je verveelt?

Je krijgt het antwoord tijdens de jongerenvoorstelling. Tot die tijd kun je de avonturen van de groep jongeren volgen in dit blog.

Aan tafel in Buurtrestaurant VanHarte

Locatie5: buurtcentrum de Meeuw, Buurtrestaurant VanHarte
Personen: Expeditieleidster Fenneke en Berend
Door: Marijn

Public Amusement is uitgenodigd om te dineren in het Buurtrestaurant VanHarte en tussen de gangen door iets te vertellen over Expeditie Noord. VanHarte is gevestigd in Buurtcentrum de Meeuw, midden in de Vogelbuurt. Twee keer per week kunnen alle buurtbewoners uit Noord hier voor een lage prijs, gezond en gezellig uit eten.

In de eetzaal van het buurtcentrum staan lange tafels met vrolijke rode tafelkleden, waaraan de buurtbewoners, jong en oud, zitten te eten. Fenneke en Berend zitten aan de tafel bij het raam, naast een oud mannetje met een grote glimmende bril en twee stralende Marokkaanse vrouwen.

Zodra het voorgerecht op is staat Fenneke op en loopt naar voren. Vol enthousiasme vertelt ze over de spannende expeditie die ze in Amsterdam Noord hebben georganiseerd. Aandachtig luisteren de buurtbewoners naar haar verhaal. Een jongerenvoorstelling waarin hun buurmeisje meespeelt, een documentaire over Giovanni, ‘t prinsje van de Dirk van der Broek, en een kijkje in een paar van die prachthuizen aan de Nieuwendammerdijk, dat klinkt lang niet gek!

Het hoofdgerecht wordt uitgeserveerd. Snel schuift Fenneke weer aan tafel, want haar bord met spaghetti Bolognese staat al op haar te wachten. Onder het eten praten Fenneke en Berend gezellig met hun tafelgenoten.

Als de tafels worden uitgeruimd loopt Fenneke naar voren om een verhaal uit de publicatie van Expeditie Noord voor te lezen. “Nog eentje?” vraagt ze als het verhaal uit is. “Jaaah!” roepen de eters in koor. Het wordt stil als Fenneke het verhaal voorleest van een Marokkaans echtpaar uit de Vogelbuurt met grote geldzorgen. De man naast Berend praat instemmend mee: "Ja, zo is het", "Dat ken ik". Na afloop klinkt een hartelijk applaus. Het verhaal was droevig maar vooral erg mooi.

Gelijktijdig met de bakjes zomervla – met een toefje slagroom - worden er flyers van Expeditie Noord uitgedeeld. Volgende week gaat de Expeditie al van start. Veel bewoners hebben zich al opgegeven. Jij gaat toch ook mee?

Foto:(c) Maarten van Schaik 2007

Lood2: Een oud huis vol verhalen

Locatie4: Lood2
Personen: Regisseuse Femke, Siem Tichelaar (Juda) en Robert van Breukelen (Evert)
Door: Marijn

Robèrt: “Maar welkom! Dit is dus het pand waar het om gaat.”

Woensdag 20 juni. Het is prachtig weer. Bij het pondje op het IJplein liggen mensen te zonnen op de bankjes en de terrasje bij de bakker aan de Nieuwendammerdijk en van het café aan de sluis zitten bomvol.

Iedereen zit in het zonnetje, behalve Femke. Samen met twee acteurs, Juda en Evert, is ze aan het repeteren in een oude donkere schipperwoning aan de Nieuwendammerdijk.

Via een wenteltrap kom ik de repetitieruimte binnen. Het is een grote ruimte met veel houtwerk, opgedeeld door een meterslang gordijn. Ik zie niemand, maar vanachter het gordijn hoor ik stemmen komen: twee mannenstemmen en één vrouwenstem.

Hebben ze me binnen horen komen? Volgens mij niet. Stilletjes ga ik voor het gordijn staan en luister naar de dialoog tussen de twee mannen over het huis: over de oude bewoners en de nieuwe, het verleden en de toekomst van het gebouw. Het is heel spannend om te horen wat er zich allemaal in het huis heeft afgespeeld en wat er straks mee gaat gebeuren.

De acteurs herhalen steeds dezelfde scène, net zolang totdat de zinnen lekker lopen. Hun teksten worden steeds levendiger en grappiger. Ik doe mijn best om niet hardop te lachen. Af en toe klinkt de stem van de regisseuse, om commentaar of aanwijzingen te geven: “Kun je die laatste zin nog een keer overdoen? Probeer het eens met een lachje aan het eind.”

Ik blijf een paar uur stiekem staan luisteren. De acteurs praten steeds vlotter en Femke hoeft steeds minder te zeggen. Opeens is het helemaal stil. Ik schrik op. “Zo even een pauze. Iemand wat te drinken?” vraagt Evert. Ik hoor zijn voetstappen richting het gordijn komen. Ik veer op, ren de trap af, naar buiten. Gelukkig ben ik niet betrapt, maar helaas weet ik nu niet hoe het stuk afloopt.

Foto's (c)Marijn Dulfer 2007

Met Giovanni door de Vogelbuurt

(c)Maarten van Schaik 2007
Locatie3: Vogelbuurt
Persoon: Giovanni
Expeditieleden: Ester & Sarah

Giovanni: zakgeld maakt wel gelukkig

Twee weken lang volgen wij Giovanni; waar Giovanni is, zijn wij ook. Hij heeft een zendermicrofoon in zijn broekzak – wat hij best stoer vindt - en onafgebroken een grote camera in zijn nabijheid.

In het stukje Vogelbuurt waar Giovanni woont weet iedereen dat we een film over hem maken. “Ja, dan heb je wel een goeie te pakken!” Zijn vrolijke kop vol sproeten en zijn bos rode haren zijn in de hele buurt bekend. Giovanni is een charmante deugniet, een Pietje Bell, die er niet voor terugdeinst volwassenen aan te spreken en te charmeren. Als we Giovanni een paar dagen volgen zien wij hoe ontwapenend hij kan zijn als hij in zijn eentje door de buurt struint, spelend en zingend.

De camera trekt natuurlijk veel bekijks en meer dan eens lopen we rond met een zwerm kinderen achter ons aan. Doordat we zo intensief het leven van Giovanni volgen kom je terecht in een kinderwereld. Een paar kinderen vallen op. De een door zijn gevoel voor humor, zoals onze ‘Marokkaanse stand-up comedian’ die de hele tijd moppen tapt. En de ander door zijn rustige interesse: een jochie dat bescheiden meeloopt en meteen ieders hart steelt.

Inmiddels weten we dat achter de deuren van de mooie huizen waar die leuke kindjes wonen vaak veel ellende schuil gaat: armoede, mishandeling, ruzies en drankmisbruik.

Gelukkig zijn er veel kinderen als Giovanni, die ondanks alles kind kunnen blijven en opgroeien met de hoop op een betere toekomst. De documentaire 50 cent draait om Giovanni en de vraag of zijn eigenzinnige karakter en het sociale aspect van de Vogelbuurt het zullen winnen van de negatieve effecten van zijn omgeving.

Bekijk hier de promo van de documentaire 50 cent:



regie: Ester Gould en Sarah Sylbing
camera en montage: Frithjof Kalf
© 2007 SOMOS/Gould